Instytut Notre-Dame de Vie
Pracując dla czasopisma (Karmel) prawie od razu zdałem sobie sprawę jak bardzo byliśmy bezsilni, my Karmelici, żeby rozpowszechniać tę doktrynę nie mając pomocników; jak małe mieliśmy zainteresowanie świata i dusz. A tymczasem czułem równocześnie, jak bardzo bogatą mieliśmy doktrynę, nie tylko Naszej Matki św. Teresy i Naszego Ojca św. Jana od Krzyża, ale św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
Pragnienie upowszechnienia bogactwa Karmelu zaczyna realizować się w maju 1929 roku.
Wtedy to trzy kobiety, dyrektorki szkoły z Marsylii, które chcą oddać się Bogu całkowicie, przyjeżdżają do o. Marii Eugeniusza do Petit Castelet... Następnym razem na Boże Narodzenie…
Ponad rok później zamieszkują w Notre Dame de Vie, posiadłości ofiarowanej o. Marii Eugeniuszowi…
Tak rodzi się… „Coś”
Mieliśmy myśli, które nie były sprecyzowane, chociaż w gruncie rzeczy bardzo stanowcze. Chcieliśmy zorganizować „coś”, czego form zewnętrznych nie znaliśmy.
To „Coś” w następnych latach przyjmuje formę Instytutu Świeckiego, którego członkowie składają śluby czystości, posłuszeństwa i ubóstwa pozostając w świecie, jako osoby świeckie.
Notre Dame de Vie jest niewątpliwie Instytutem Świeckim. Jednak już formacja początkowa trwająca 2 lata w „Domu Samotności” odróżnia go mocno od pozostałych. Poza tym związanie członków z tymi „Domami Samotności” - gdzie przyjeżdżają często, by odnowić swoje siły duchowe i fizyczne - sprawia, że choć nie prowadzą oni życia wspólnego, i choć NDV składa się z trzech autonomicznych gałęzi - żeńskiej, męskiej i kapłańskiej - to wszyscy tworzą jedną rodzinę żyjącą tym samym duchem. Światło i siłę czerpią z codziennej Eucharystii oraz dwóch godzin modlitwy w ciszy. Pozwala im to realizować ideał Instytutu, jakim jest połączenie aktywności i kontemplacji. Od początku bowiem o. Maria Eugeniusz, w swojej intuicji Założyciela, odczuwał nie tylko potrzebę pomocników, ale instrumentów żywych, które powinny żyć doktryną i ją przekazywać.
